داستان گران‌ترین تکه یخ روی زمین که از قطب شمال به خط استوا رسید!
تاریخ انتشار: ۲۴ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۵۱۳۲۱۸
زیسان: در پاییز سال ۱۹۵۹، یک مسافر بسیار بزرگ و بسیار غیرمعمولی، یک سفرِ حماسیِ ۸۵۰۰ کیلومتری را آغاز کرد. اما مسافر یک کاوشگر - یا حتی یک جهانگرد نبود. مسافر بی باکی که ازآن حرف می‌زنیم، یک قطعه یخ غول پیکر بود که وزنی معادلِ ۳۰۵۰ کیلوگرم داشت. این داستان بسیار عجیب را در ادامه این متن بخوانید.
به گزارش زیسان؛ بیایید پیش از هرچیز یک قدم به عقب برگردیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این برنامه دو قانون اساسی داشت. یک اینکه هیچ کس برای این انتقال نمی‌تواند از یخچال استفاده کند و دومی این بود که به ازای هر کیلوگرم یخ که پس از رسیدن به خط استوا باقی بماند، ۱۰۰ هزار فرانک پرداخت می‌شد، که معادل ۱۶۰۰۰ دلار فعلی است.
+بیشتر: داستان غم‌انگیز عجیب ترین هتل شناور جهان
رادیو لوکزامبورگ البته فکر می‌کرد که هیچ کس این چالش را انجام ندهد. مطمئناً این کار غیرممکن بود و هیچ کس نمی‌توانست یک قطعه یخ را از قطب شمال به خط استوا بدون آنکه یخ ذوب شود منتقل کند؛ آن‌هم در سفری که به این اندازه طولانی بود و هفته‌ها طول می‌کشید.
به گزارش زیسان، در نهایت یک مرد پیشقدم شد و این چالش را پذیرفت. این شخص بیرگر ناتویک (Birger Natvik)، مدیر عامل شرکت مواد عایق نروژی “Glassvatt” بود. او اطمینان داشت که عایق پشم شیشه شرکت وی می‌تواند کار را به پایان برساند.
اگر می‌توانست این اتفاق را رقم بزند، می‌توانست مبلغ هنگفتی را برای شرکت و کارمندانش به دست آورد. او شروع به جمع‌آوری تیمی که قادر به تکمیل چالش باشند شد و به همین دلیل بسیار مورد توجه قرار گرفت.
بیشتر بخوانید ژاپن با نبوغ خود ۵۰۰ هزار چینی را قتل‌عام کرد
رادیو لوکزامبورگ که باور نمی‌کرد این چالش جدی شده باشد و درباره جاه طلبی‌های Natvik شنیده بود، به سرعت پیشنهاد پرداخت پول را پس گرفت.
در ابتدا تیم ناتویک از اینکه چه مقدار پول ممکن است از دست بدهند، وحشت کردند. اما ناتویک تصمیم گرفته بود که به تلاش خود ادامه دهد. اگرچه او دیگر نمی‌توانست هیچ پولی کسب کند، اما او و شرکتش می‌توانستند به طور بالقوه تبلیغات زیادی را دریافت کنند؛ و بنابراین چیزی تا شروع سفر نمانده بود...
حمل یخ قرار بود در مسیری از شهر مو‌ای رَنا (Mo i Rana) نروژ تا لیبرویل (Librevill)، پایتخت امروزی گابُن در حال حرکت باشد.
در سفر حماسی کاشفان بی‌باک می‌خواستند، کپنهاگ، هامبورگ، بروکسل، پاریس، الجزیره، نیجر و سایر کشور‌ها را طی کنند؛ زیرا این بلوک یخی قرار بود از سردترین منطقه جهان به گرم‌ترین کشورهای کره زمین راه بیابد.
تیم دور هم جمع شد. ناتویک کار را به سیورت کلوان (Sivert Klevan)، مهندس خبره و دارای مهارت‌های عالی در روابط عمومی سپرد. رانندگان، مدیر کارگاه و دو گروه فیلمبرداری نیز به این تیم پیوستند.
هنگامی که این سفر توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد، بسیاری از شرکت‌ها برای حمایت از سفر دعوت شدند.
اسپانسر‌های هشت کشور قرار بود به این جریان کمک کنند. شرکت «شل» سوخت را تأمین می‌کرد و اسکانیا کامیون را تأمین می‌کرد.
فراهم‌آوردنِ کل یخ سه تُنی، از یخچال‌های قطب شمال با یک حرکت، کار بسیار دشواری به نظر می‌رسید، بنابراین در عوض آن، بلوک‌های ۲۰۰ کیلوگرمی از آن بریده شد و تا نقطه آغازین سفر، منتقل شدند. سپس آن‌ها با هم یخ زده و یک یخ جامد به وزن ۳۰۵۰ کیلوگرم را ایجاد کردند.
بیشتر بخوانید «ماشین قو» عجیب‌ترین وسیله نقلیه‌ای که تا امروز ساخته شده است! + عکس
تیم ناتویک، یخ‌ها را در یک ظرف مخصوصی که با آهن ساخته شده بود و با چوب و پشم شیشه ۱۰ اینچی ساخته شده از الیاف شیشه عایق‌بندی کرد. این کامیون همچنین ۳۰۰ کیلوگرم دارو بارگیری کرده بود تا به بیمارستان انسان‌دوستانه آلبرت شویتزر، نزدیک مقصد نهایی لیبرویل (Librevill)، پایتخت گابُن تحویل شود.
سفر انتقال یخ چطور پیش رفت؟در ۲۲ فوریه ۱۹۵۹، این سفر آغاز شد. سفر در اروپا در این مسیر نسبتاً آسان بود، زیرا دمای هوا مطبوع بود، جاده‌ها خوب و شرایط پایدار بود. در هر شهر بزرگ، هنگامی که اخبار سفر در سراسر جهان پخش می‌شد، جمعیت جمع می‌شدند، کف می‌زدند و تماشا میکردند. با افزایش سرعت سفر، تبلیغات نیز افزایش یافت. این تیم و شرکت ناتویک به سرعت در حال مشهور شدن بودند.
وقتی تیم به پاریس رسید، پلیس کامیون حامل یخ را از خیابان‌های شلوغ شهر اسکورت کرد. از خدمه حتی برای صرف شام با شهردار پاریس دعوت شد.
با رسیدن به مارسی، وقت آن فرا رسیده بود که تیم اروپا را پشت سر بگذارد و وارد شرایط کمتر مهمان‌نواز آفریقا شوند.
برای بقیه سفر، خود تیم عمدتا باید از روی شن‌های داغ سوزان صحرا سفر میکردند. به همین دلیل، در بندر مارسی، کامیون را به طور کامل - با یخی که هنوز روی آن بارگیری شده بود - روی یک قایق که محموله را از طریق اقیانوس حمل می‌کرد، گذاشتند.
تیم - و بار یخی آن‌ها - به آفریقا رسیده بود... این جا، قسمت بسیار خطرناکی از سفر بود. یخ‌ها نه تنها در معرض ذوب شدن در زیر آفتاب سوزان قرار گرفتند، بلکه خدمه کامیون در معرض خطر مرگ بودند.
بخش‌هایی از صحرای بزرگ و شنی صحرا درگیر جنگ و بخش‌های زیادی مملو از نیرو‌های چریکی پنهان در کوه‌ها بود. این جنگنده‌ها تهدید بزرگی بودند.
نیرو‌های چریکی ممکن بود ۳۰۰ کیلوگرم دارو را که خدمه حمل میکردند، سرقت کنند. یا بدتر، خدمه را اسیر کنند و بکشند. به دلیل این خطرات، در بعضی از قسمت‌های قسمت صحرا، خدمه کامیون توسط لژیون خارجی فرانسه که در آن زمان در منطقه مستقر بودند، همراهی شدند.
لژیون خارجی فرانسه به خدمه گفته بود که برای نجات جان‌شان، تا آن‌جاکه ممکن است کمتر توقف کنند. چیزی که به عنوان یک نمایش تبلیغاتی سرگرم کننده آغاز شده بود، حالا به یک مبارزه برای بقا تبدیل شده بود!
اما حتی اگر خدمه هم می‌خواستند سریع پیشرفت کنند، قادر به این کار نبودند. بخش‌های وسیعی از صحرا هیچ جاده‌ای نداشت، بنابراین خدمه مجبور شدند از ماسه رانندگی کنند و، چون کامیون بسیار سنگین بود، به طور منظم در اعماق شن و ماسه گیر می‌کرد. هر بار که این اتفاق می‌افتاد، تیم حمل یخ ساعت‌ها به حفاری روی ماسه‌ها می‌پرداخت تا کامیون و محموله‌های گران‌بها را آزاد کند.
در عین حال، بخش‌های کوچکی از یخ‌ها در حال ذوب شدن بودند و تهدید میکردند که این سفر یک شکست کامل خواهد بود. اگر خدمه برای مدتی طولانی در شن و ماسه گیر میکردند، ممکن بود دیگر یخی باقی نماند.
در این بخش از این سفر، خدمه با قبیله‌ای از مردم عشایری روبه‌رو شدند که بر پشت شتر‌ها سوار بودند. آن‌ها با باز کردن ظرف حامل یخ، آب را به شتران عشایر برای نوشیدن دادند!
شتر‌های خوش شانس توانسته بودند تا گران‌ترین آب جهان را بنوشند! مایعی گران‌بها که هزاران مایل آن‌طرف‌تر، از یخچال‌های قطب شمال به اینجا رسیده بود.
آن‌ها در نهایت شن‌های صحرا را پشت سر گذاشتند و نزدیکتر به مقصد نهایی خود، گابُن حرکت کردند. به زودی و به طور معجزه آسایی این تیم، موفق شد به مقصد مورد نظر خود برسد. ۲۷ روز پس از عزیمت، آن‌ها و یخ باقیمانده به لیبرویل رسیده بودند. همگی‌شان سالم بودند. اما در انتها چه مقدار یخ باقی مانده بود؟!
تیم با ترس و لرز بلوک را وزن کردند. این بلوک، هنگام خروج از نروژ، وزنی ۳۰۵۰ کیلوگرمی داشت و حالا در مقصد و ۲۷ روز بعد، درست روی خط استوا، وزن آن به ۲۷۱۴ کیلوگرم رسیده بود.
در طول راه فقط ۳۳۶ کیلوگرم یخ از بین رفته بود! فقط ۱۱ ٪ از یخ‌ها ناپدید شده بودند! همین.
اگرچه چالش اولیه رادیو لوکزامبورگ - و پاداش مالی همراه آن - لغو شده بود، اما این سفر موفقیت آمیز بود.
اگر پاداش نقدی هنوز در جای خود بود، این تیم باید حدود ۴۳ میلیون دلار میگرفت. تکه یخ، اما به جای سود زیاد برای شرکت و تیم ناتویک، استفاده بهتری هم داشت. مقدار کمی از آن به خانه بازگردانده شد، اما بیشتر آن را قطع کردند و در اختیار مردم گابُن قرار دادند؛ کسانی که قبلاً یخ ندیده بودند!
این چالشِ تبلیغاتی قطعاً جواب داد. امروز این شرکت هنوز تحت عنوان Glava AS وجود دارد. ۶۱ سال پس از انجامِ عملیات عالی، این شرکت هنوز در حال ساخت پشم شیشه برای استفاده به عنوان عایق است و ۵۰۰ کارمند دارد.
منبع: زیسان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت zisaan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «زیسان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۵۱۳۲۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تحویل زمین به آبکاران به شرط آغاز ساخت پیش‌تصفیه
به گزارش قدس خراسان، یکی از موضوعات در دست پیگیری تحریریه قدس خراسان پیگیری موضوع تجمیع و ساخت تصفیه‌خانه برای صنف آبکاران است. نخستین مصاحبه با عنوان «درخواست صنف آبکاران و سماورسازان برای ایجاد تصفیه‌خانه از سال ۹۸ به نتیجه نرسیده است»، در آخرین روزهای بهمن ماه سال گذشته منتشر شد و پس از این تاریخ سه گزارش دیگر در بررسی این مشکل انتشار یافت.
در این مصاحبه، مسئولان صنف آبکاران و سماورسازان عنوان کردند: «با وجود پرداخت هزینه پیش‌پرداخت زمین‌ها در فاز ۴ شهرک صنعتی کلات در سال ۹۸، واگذاری زمین و ایجاد تصفیه‌خانه برای تصفیه فاضلاب حاصل از آبکاری هنوز به سرانجامی نرسیده است».
در پیگیری این موضوع و پس از انتشار گزارش‌ها تلاش شد از شرکت شهرک‌های صنعتی به عنوان سازمان پاسخگو، پاسخ مربوط درباره مسائل صنف آبکاران در انتقال به شهرک صنعتی کلات و حل مشکل تصفیه‌خانه برای این صنف اخذ شود.
الزام واحدهای شهرک صنعتی به رفع آلودگی
مدیر عامل شرکت شهرک‌های صنعتی خراسان رضوی گفت: نکته نخست این است هر واحد تولیدی باید رفع آلودگی خطوط تولید خود را انجام دهد و یکی از هزینه‌های تولید، رفع آلودگی است و در شهرک‌های صنعتی همه واحدهای صنعتی مستقر در شهرک‌ها و نواحی صنعتی ملزم هستند فاضلاب واحد خود را به استاندارد مدنظر شرکت شهرک‌ها برسانند تا به تصفیه‌خانه مرکزی قابل انتقال باشد که در استاندارد مشخص شده به عنوان مثال سی‌اودی و بی‌اودی تحویلی واحدها به ترتیب ۲هزار و هزار است.
جعفر فرشچی طوسی ادامه داد: فاضلاب واحدهای آبکاری خاص است و گاهی حاوی سیانور، کروم ۶ ظرفیتی و سایر فلزات سنگین است و تصفیه‌خانه شهرک صنعتی برای این نوع فاضلاب ساخته نشده و نمی‌توانیم از واحدها فاضلاب حاوی این مواد را تحویل بگیریم. واحد ملزم به رفع این آلودگی است تا بتواند تحویل شبکه داخل شهرک بدهد و آن شبکه، فاضلاب با مشخصات مزبور را به تصفیه‌خانه ایجاد شده می‌برد و تصفیه‌خانه براساس تکلیف محیط زیست میزان آلودگی در سی‌اودی و بی‌اودی را به زیر ۲۰۰و ۱۰۰می‌رساند و سپس به هر جا که مدنظر باشد، انتقال داده می‌شود.
وی افزود: ساماندهی صنوف مزاحم و آلاینده بر عهده شهرداری است و شرکت شهرک‌ها نقشی در آن ندارد و این یک کمک بوده است. تصفیه‌خانه و فضای ما برای صنف آبکاران ایجاد نشده؛ اما برای حل مشکل شهر این تصمیم گرفته شد به دلیل اینکه فاضلاب این صنف خاص است، باید تصمیم خاص هم گرفته شود. تصمیم خاص یعنی در نظر گرفتن تمام جوانب. در جلسات آبکاران متعهد شدند خودشان پیش‌تصفیه بزنند و به سطح استاندارد برسانند و شرکت شهرک‌ها این فاضلاب را تحویل بگیرد و در تصفیه‌خانه مرکزی به طور تکمیلی تصفیه کند. این تصمیم در جلسات مختلف استانداری، ستاد تسهیل، فرمانداری و جلسات مختلف عنوان و مصوب شده و مستندات آن وجود دارد که به امضای نماینده آبکاران رسیده؛ اما این آبکاران هستند که تعلل می‌کنند و دلیل آن مشخص نیست؛ اما باید تأکید کرد تعهدات عوض نمی‌شود و پابرجاست.
فرشچی به آمادگی شرکت شهرک‌ها برای واگذاری زمین به صنف آبکاران اشاره کرد و گفت: زمین آماده واگذاری است؛ اما باید پیش‌تصفیه تعیین تکلیف شود. گفته‌ایم به موازات واگذاری زمین‌ها ساخت پیش‌تصفیه هم آغاز شود تا زمانی که ساخت واحدها تمام شد و واحدی خواست شروع به کار کند، با مشکل پیش‌تصفیه فاضلاب مواجه نشویم. اگر واحد آماده شود و پیش‌تصفیه حاضر نباشد، مشکلات بدتری رخ می‌دهد. بنابراین تأکید این است که به موازات واگذاری زمین، سیستم پیش‌تصفیه هم آماده شود.
محل ساخت پیش‌تصفیه مرکزی مشخص است
مشاور مدیر عامل شرکت شهرک‌های صنعتی خراسان رضوی گفت: براساس مصوبه کمیته فنی ساماندهی فاضلاب استان در بهمن و اسفند سال ۹۸ تیمی متشکل از نمایندگان اتحادیه آبکاران، سازمان محیط زیست، اداره کل صمت و شرکت شهرک‌ها به صورت میدانی به بررسی و پایش تعداد آبکاران در سطح شهر پرداختند.
عباس هروی ادامه داد: در این بررسی میدانی از تعداد ۱۶۳ واحد آبکاری اعلام شده، کل واحدها شامل واحدهایی که کارشان فقط آبکاری است و واحدهایی که تنها بخشی از فرایند آبکاری را انجام می‌دهند، به تعداد ۷۶واحد و به مساحت مجموعاً چهار هکتار شناسایی و از این واحدها به صورت مستند عکس و فیلم و نقشه‌برداری جی‌پی‌اس تهیه شد و بقیه واحدهای معرفی شده یا واحدهای آبکاری نبودند یا به عنوان مثال واحد صنعتی بوده که کار تولیدی انجام می‌دادند.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا از آن زمان تاکنون تعداد واحدها افزایش پیدا کرده یا خیر، عنوان کرد: اگر پروانه‌ای داده شده توسط اتحادیه آبکاران بوده؛ اما با توجه به محدودیت‌ها و سخت‌گیری‌هایی که برای آبکاری وجود دارد، بعید است این اتفاق افتاده باشد.
هروی درباره این پرسش که آیا قرار است پول زمین‌ها پس داده شود، ضمن رد این موضوع گفت: تصمیم کمیته فنی ساماندهی فاضلاب استان مبنی بر ساماندهی آبکاران است و هدف، واحدهای آبکاری بوده و قرار نیست ما یک واحد تولیدی را که در نقطه‌ای از شهر تولید می‌کند، جزو آبکاران به حساب بیاوریم و الزام ایجاد شده برای این ۷۶ واحد بوده و برای این انتقال ۹/۸ هکتار زمین مفید در نظر گرفته شده است.
مشاور مدیر عامل شرکت شهرک‌های صنعتی خراسان رضوی تشریح کرد: اتحادیه متعهد شده یک تصفیه‌خانه لوکال برای ۷۶واحد صنفی مشخص شده، تهیه کند و فاضلاب استاندارد را تحویل تصفیه‌خانه مرکزی شهرک صنعتی کلات بدهد. در نقشه‌های طراحی شده ۵ هزار متر زمین برای یک پیش‌تصفیه مرکزی در نظر گرفته شده تا همه واحدهای آبکاری فاضلاب خود را به آن نقطه هدایت کنند و پس از رسیدن فاضلاب به استانداردها و ضوابط شهرک‌های صنعتی وارد سیستم تصفیه‌خانه مرکزی شود.
وی خاطرنشان کرد: شاید هر واحد چندان فضایی نداشته باشد تا برای خود تصفیه‌خانه بزند چون جواب نمی‌دهد. برای همین کمیته فنی ساماندهی فاضلاب استان تصمیم گرفته پیش‌تصفیه با خود آبکاران باشد که اتحادیه پیگیر این موضوع بوده است.
هروی با اشاره به پیشینه تجمیع و انتقال آبکاران عنوان کرد: پیش از این (در سال ۸۶) قرار بود شهرداری در شهرک البرز زمین بدهد و این زمین‌ها آماده‌سازی هم شد؛ اما به هر دلیلی این اتفاق نیفتاد و شرکت شهرک‌ها درگیر این موضوع شد. در حال حاضر هم در هیچ یک از مکاتبات انجام شده آبکاران نپذیرفته‌اند پیش‌تصفیه را انجام دهند یعنی زیر بار موضوع نمی‌روند. در جلسات پذیرفته‌اند؛ اما در عمل این اتفاق نمی‌افتد.
تکلیف شهرداری بر دوش شرکت شهرک‌های صنعتی
معاون برنامه‌ریزی شرکت شهرک‌های صنعتی خراسان رضوی به عنوان یکی از افراد مطلع از موضوع گفت: با توجه به اینکه از ابتدا در تمام این مراحل و جلسات حضور داشته و اطلاعات کامل دارم، باید بگویم به لحاظ قانونی اگر بخواهیم بحث کنیم ساماندهی صنوف بر عهده شهرداری است و قانون‌گذار آن را تکلیف کرده تا این کار انجام شود. به لحاظ همراهی چون شهرداری در مقطعی آبکاران را در جاده کلات متمرکز و زمینی را برای این منظور پیش‌بینی و وجهی هم دریافت کرد و در ادامه نتوانست زیرساخت‌ها را تأمین کند، براساس تصمیم گرفته شده در استانداری برای حل مشکل این وظیفه به شرکت شهرک‌ها واگذار شد به طوری که براساس مصوبه ستاد تسهیل در سال ۹۸ و بدون هماهنگی با شرکت شهرک‌ها بخشی از مبلغ واگذاری زمین‌ها به حساب شرکت شهرک‌ها واریز شد.
مجید علیخواه ادامه داد: ساخت تصفیه‌خانه عمومی وظیفه شرکت شهرک‌های صنعتی است تا یک فاضلاب استاندارد را تحویل بگیرد و در نهایت آن را تصفیه کند و این برای همه واحدها از جمله نساجی، سلولزی یا سایر واحدها در شرکت شهرک‌های صنعتی یکسان است. وقتی فاضلاب خاص می‌شود، در تکالیف مشخص شده باید خود واحد تولیدکننده فاضلاب، فاضلاب را به حد استانداردی برساند تا تصفیه‌خانه عمومی دچار اختلال نشود. اگر رعایت این موارد صورت نگیرد و فاضلاب خاص وارد تصفیه‌خانه عمومی شود، خروجی آن به عامه مردم آسیب می‌زند و قانون‌گذار این موارد را پیش‌بینی کرده است.
وی افزود: در صفحه ۱۰ ضمایم قراردادی، صنایع خاص مستقر در شهرک‌های صنعتی مشخص شده که در آن آبکاران و ریخته‌گران نیز وجود دارند و جزو صنایع خاص محسوب می‌شوند. در ادامه در همین دستورالعمل آمده که فلزات سنگین این واحدها در فاضلاب خروجی باید صفر باشد. بنابراین واحدها وظیفه خود را از ابتدا می‌دانند و بار کنترل دستگاه‌های پیش‌تصفیه بر عهده خودشان است؛ اما آبکاران می‌گویند چون ما واحدهای ضعیفی هستیم و نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم، دولت به نیابت ما این کار را انجام دهد. واقعیت این است که دولت وظیفه خود را در ساخت تصفیه‌خانه عمومی انجام داده و دوباره هزینه نمی‌کند.
آمادگی برای واگذاری زمین
معاون برنامه‌ریزی شرکت شهرک‌های صنعتی خراسان رضوی ضمن اعلام آمادگی کامل شرکت شهرک‌ها برای واگذاری زمین‌های مدنظر آبکاران تأکید کرد: زمین‌ها آماده است و در آخرین جلسه در دفتر فرمانداری مشهد در پایان سال گذشته، قرار بر این شد آبکاران تک‌تک به سازمان محیط زیست استان مراجعه کنند و ساخت پیش‌تصفیه را با شرایط و استانداردی که محیط زیست می‌گوید، متعهد شوند و محیط زیست این تعهد را به شرکت شهرک‌های صنعتی در یک مکاتبه اعلام کند تا شرکت شهرک‌ها زمین را به شخص تعهددهنده تحویل بدهد. پس از اتمام عملیات ساخت واحد و در مرحله بهره‌برداری، دوباره سازنده به محیط زیست مراجعه کند و اطلاع دهد که استانداردها و ضوابط را رعایت کرده‌ام و محیط زیست دوباره به شرکت شهرک‌ها نامه بزند که شرکت شهرک‌ها پایانکار ساختمانی و اداره کل صمت پروانه بهره‌برداری بدهد که آبکاران از این موضوع هم طفره می‌روند و در آن جلسه فرماندار هم اعلام کرد که دولت بودجه‌ای برای این موضوع ندارد.
علیخواه با اشاره به جزئیات بیشتر جلسه یاد شده گفت: در آن جلسه قرار شد هر واحد خودش پیش‌تصفیه بزند و فاضلاب استاندارد را به شرکت شهرک‌ها تحویل بدهد یا اینکه خودشان با محیط زیست توافق کنند و یک پیش‌تصفیه که کار همه واحدها را انجام دهد، در سایت پیش‌بینی شده بسازند و از این دو حالت یکی را انتخاب کنند و مشکلی از طرف شرکت شهرک‌های صنعتی وجود ندارد و ما به تعهدات داده شده در دفتر فرمانداری پایبند هستیم.
رئیس اتحادیه صنف آبکاران و سماورسازان مشهد در مصاحبه خود با قدس خراسان گفته است: «تعداد اعضای این صنف ۶۵۰ واحد صنفی است و ۵۰ مجوز در دست اقدام داریم. در زمین‌های مدنظر دو قسمت وجود دارد؛ یک قسمت برای صنایع آبکاری و قسمت دیگر برای صنایع وابسته که در قسمت آبکاری ۱۵۰واحد از ۲۵۰ واحد آبکاری برای ۵هکتار نام‌نویسی کرده‌اند».
در مقایسه این عدد با عدد ۷۶ واحد صنفی تأیید شده در پایش سال ۹۸، اختلاف عمده‌ای دیده می‌شود که خود جای بررسی دارد.
شرکت شهرک‌ها به عنوان سازمانی که ساماندهی آبکاران مشهد بر دوش آن است، این نقطه‌نظر را مطرح می‌کند که براساس وظایفی که دارد، تنها می‌تواند یک فاضلاب استاندارد و مشخص را تحویل بگیرد. صنف آبکاران و سماورسازان هم به دنبال چاره‌جویی برای مشکلات خود است؛ اما آنچه در این مسئله شاید کمتر به آن پرداخته می‌شود و باید بر آن تأکید مضاعف کرد، به خطر افتادن سلامت مردم مشهد است.
با جست‌وجویی ساده می‌توان از خطرات وجود فلزات سنگین در چرخه محیط زیست آگاه شد. این در حالی است که ساخت و تعیین‌تکلیف تجمیع آبکاران با وجود همه این آگاهی‌ها موضوعی معطل در طول بیش از دو دهه در شهر مشهد است و باید گفت سهم مردم از کشمکش ساخته نشدن تصفیه‌خانه برای آبکاران و سماورسازان، بیماری و آلودگی آب و خاک است. بنابراین باز هم باید پرسید و تأکید کرد در میانه این کشمکش چه کسی ناجی سلامت مردم مشهد خواهد بود؟
خبرنگار: طاهره فجر داودلی
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد